حمیدرضا اصلانی؛ حمید فرخی؛ حامد واحدی؛ منوچهر غزاله
چکیده
پیش‌زمینه: پارگی روتاتور کاف یکی از بیماری‌های شایع شانه بخصوص در افراد میان‌سال و مسن است و در حال حاضر امآرآی معیار طلایی در تشخیص این ضایعه می‌باشد. در این بررسی دقت گزارش امآرآی در تشخیص پارگی روتاتور کاف بررسی شد.مواد و روش‌ها: این مطالعه از نوع تحلیلی و به‌صورت مقطعی از اردیبهشت ۱۳۸۴ تا بهمن ۱۳۸۵ در دو بیمارستان شهر تهران ...
بیشتر
پیش‌زمینه: پارگی روتاتور کاف یکی از بیماری‌های شایع شانه بخصوص در افراد میان‌سال و مسن است و در حال حاضر امآرآی معیار طلایی در تشخیص این ضایعه می‌باشد. در این بررسی دقت گزارش امآرآی در تشخیص پارگی روتاتور کاف بررسی شد.مواد و روش‌ها: این مطالعه از نوع تحلیلی و به‌صورت مقطعی از اردیبهشت ۱۳۸۴ تا بهمن ۱۳۸۵ در دو بیمارستان شهر تهران انجام شد. ۵۰ بیمار (۲۷ مرد و ۲۳ زن) با تشخیص پارگی روتاتورکاف و همراه داشتن گزارش امآرآی تحت آرتروسکوپی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران ۵۱/۲۶ سال (۸۷-۲۶ سال) بود. حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و ارزش اخباری منفی امآرآی با آرتروسکوپی به‌عنوان تست استاندارد مقایسه و محاسبه گردید.یافته‌ها: در مجموع حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت، ارزش اخباری منفی و دقت تشخیصی امآرآی ۹۷/۴% ، ۴۵/۴% ، ۸۶/۳%، ۸۳/۳% و ۸۴% بود. این مقادیر در پارگی روتاتور کاف کامل به ترتیب ۸۳/۹% ، ۷۸/۹% ، ۸۶/۷% ، ۷۵% و ۸۲% ؛ و در پارگی ناکامل روتاتور کاف ۵۰% ، ۷۶/۲%، ۲۸/۶% ، ۸۸/۹% و ۷۰% برآورد شدند.نتیجه‌گیری: اگر چه امآرآی در پارگی کامل روتاتور کاف قابل اطمینان است، ولی در تشخیص پارگی ناکامل هم از جهت وجود یا عدم وجود و هم از جهت نوع پارگی قابل اطمینان نمی‌باشد و بایستی با علایم بالینی بیماری مقایسه گردد.
سید ابوالحسین مهدی نسب؛ ناصر صرافان
چکیده
پیش‌زمینه: پارگی تاندون‌های بازکننده انگشتان دست از آسیب‌های شایع نسج نرم در اندام فوقانی است. ترمیم این زخم‌ها به عوامل متعددی شامل شدت ضربه اولیه، سایر ضایعات موجود، ناحیه پارگی، تجربه جراح و همچنین توانبخشی بعد از عمل بستگی دارد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج ترمیم اولیه پارگی تاندون‌های باز کننده انگشتان در نواحی مختلف دست ...
بیشتر
پیش‌زمینه: پارگی تاندون‌های بازکننده انگشتان دست از آسیب‌های شایع نسج نرم در اندام فوقانی است. ترمیم این زخم‌ها به عوامل متعددی شامل شدت ضربه اولیه، سایر ضایعات موجود، ناحیه پارگی، تجربه جراح و همچنین توانبخشی بعد از عمل بستگی دارد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج ترمیم اولیه پارگی تاندون‌های باز کننده انگشتان در نواحی مختلف دست می‌باشد.مواد و روش‌ها: مطالعه به‌صورت آینده‌نگر توصیفی در طی ۲۸ ماه (از ۱۳۸۳تا ۱۳۸۵) در دو بیمارستان آموزشی اهواز انجام شد. ۳۲ بیمار با زخم باز و بریدگی تاندون‌های بازکننده انگشتان و شست دست بستری و تحت درمان جراحی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران ۲۴/۶سال (۴۶-۱۷سال) بود. ترمیم به روش بخیه تغییر یافته «کسلر» با دو گره نایلون ۴ صفر انجام شد. میانگین زمان پیگیری ۷ ماه بود. نتایج براساس سیستم امتیازدهی «میلر» ارزیابی شدند.یافته‌ها: در مجموع ۷۲ تاندون بازکننده در ۳۲ بیمار، تحت درمان و ترمیم جراحی قرار گرفتند. عفونت محل زخم یا پارگی مجدد در هیچ موردی مشاهده نشد.بیشترین محل پارگی در نواحی 5 و3 به‌ترتیب ۳۶% و ۳۴/۷% و کمترین محل آسیب در نواحی ۱ و ۴ به ترتیب ۶/۹% و ۹/۷% بود. در مجموع بهترین نتایج در پارگی نواحی ۵ و سپس ۳ (۸۸%-۸۴%) دیده شد. نتایج بد در پارگی‌های نواحی ۱ و ۲ و ۴ بیشتر بود.نتیجه‌گیری: پارگی تاندون‌های بازکننده انگشتان در سطح پشتی دست و ساعد در نواحی ۳ و ۵ نتایج بهتری نسبت به نواحی ۱ و ۲ و ۴ دارد و ترمیم با روش بخیه تغییر یافته کسلر، استحکام کافی در محل آسیب فراهم می‌کند.
سید محمد جزایری؛ غلامحسین کاظمیان؛ غلامحسین کاظمیان؛ فریور عبداله زاده لاهیجی؛ حمید حصارکی کیا
چکیده
پیش‌زمینه: پین‌گذاری از طریق پوست روشی کم‌هزینه و با تهاجم کم برای درمان شکستگی انتهای رادیوس می‌باشد. طول مدت گچ‌گیری پس از عمل مورد اختلاف‌نظر است. هدف از این تحقیق بررسی اثرات بی‌حرکتی، ۳ هفته با ۶ هفته گچ‌گیری به‌دنبال پین‌گذاری بود که از آغاز اردیبهشت ۱۳۸۴تا پایان شهریور ۱۳۸۵ در مرکز آموزشی، پزشکی و درمانی اختر انجام شد.مواد ...
بیشتر
پیش‌زمینه: پین‌گذاری از طریق پوست روشی کم‌هزینه و با تهاجم کم برای درمان شکستگی انتهای رادیوس می‌باشد. طول مدت گچ‌گیری پس از عمل مورد اختلاف‌نظر است. هدف از این تحقیق بررسی اثرات بی‌حرکتی، ۳ هفته با ۶ هفته گچ‌گیری به‌دنبال پین‌گذاری بود که از آغاز اردیبهشت ۱۳۸۴تا پایان شهریور ۱۳۸۵ در مرکز آموزشی، پزشکی و درمانی اختر انجام شد.مواد و روش‌ها: در این تحقیق از نوع کارآزمایی بالینی مداخله‌ای تصادفی، نتایج سه و شش هفته بی‌حرکتی در دو گروه ۲۵ نفری مقایسه شد. پین‌ها در هر دو گروه برای 6هفته نگاه داشته شدند. لیکن در نیمی از بیماران گچ پس از 3 هفته درآورده شد. بیماران در فواصل ۳، ۶ و ۱۲ ماه با سیستم «لیدستورم» بررسی شده و از نظر زمان بازگشت به شغل و عملکرد بررسی و مقایسه شدند. یافته‌ها: از مجموع ۵۰ بیمار (۳۳ مرد و ۱۷ زن)، در هیچ‌یک از بیماران دو گروه جابه‌جایی در هفته ششم دیده نشد. در پایان ۳ ماه نتایج عالی یا خوب در گروه اول ۱۰ مورد (۴۰%) و در گروه دوم ۳ مورد (۱۲%)؛ در پایان ۶ ماه به ترتیب ۱۹مورد (۷۶%) و ۱۳ مورد (۵۲%)؛ و در پایان ۱۲ ماه به ترتیب ۲۳ (۹۲%) و ۲۱ (۸۴%) بود. در کل در پایان یک سال 88% بیماران عملکرد عالی یا خوب داشتند. میانگین زمان بازگشت به شغل در گروه اول 3 ماه و در گروه دوم ۳/۵ ماه بود. در هر دو گروه مردان سریع‌تربه کار قبلی خود بازگشتند.نتیجه‌گیری: کوتاه کردن دوره بی‌حرکتی در گچ موجب بهبود عملکرد در کوتاه مدت (سه و شش ماه) و بازگشت سریع‌تر به شغل می‌شود. در ضمن کاهش دوره بی‌حرکتی هیچ‌گونه تأثیر منفی در حفظ جااندازی بعد از عمل نداشت. بنابراین به نظر می‌رسد بی حرکتی طولانیتر از 3 هفته حداقل برای موارد خارج مفصلی و موارد ساده داخل مفصلی ضرورت ندارد.
محمد دهقانی
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی انگشتان شامل متاکارپ و فالانکس‌‌ها از شکستگی‌های شایع اندام فوقانی می‌باشد که در حوادث ورزشی و صنعتی ایجاد می‌شود. یکی از روش‌های درمان شکستگی‌های ناپایدار استفاده از پلاک می‌باشد و هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج استفاده از پلاک‌های تیتانیومی در درمان این شکستگی‌ها و عوارض آن بود.مواد و روش‌ها: در یک ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی انگشتان شامل متاکارپ و فالانکس‌‌ها از شکستگی‌های شایع اندام فوقانی می‌باشد که در حوادث ورزشی و صنعتی ایجاد می‌شود. یکی از روش‌های درمان شکستگی‌های ناپایدار استفاده از پلاک می‌باشد و هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج استفاده از پلاک‌های تیتانیومی در درمان این شکستگی‌ها و عوارض آن بود.مواد و روش‌ها: در یک کارآزمایی بالینی، ۲۹ بیمار با ۴۸ شکستگی شامل ۲۱ شکستگی متاکارپ و ۲۷ شکستگی انگشت بین سال‌های ۱۳۸۵-۱۳۷۸در یک مرکز درمانی اصفهان تحت عمل جراحی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران ۲۷ سال (۵۳-۱۴) و تمام موارد ناپایدار بودند. ۲۸ مورد اطراف مفصلی و ۲۰ مورد تنه استخوان بودند. میانگین زمان پیگیری ۱۷ ماه (۵۲-۶ ماه) بود و دامنه حرکت و عملکرد انگشتان بررسی شدند.یافته‌ها: همه بیماران تا یک ماه بعد از جراحی، هر هفته و سپس هر دو هفته تا سه ماه و بعد از آن هر سهماه پیگیری شدند. نتایج براساس مجموع حرکات فعال انگشتان بررسی شد که در ۳۹ مورد عالی (۲۲۱ درجه)، ۸ مورد خوب (۲۲۰-۱۲۱ درجه) و یک مورد بد (
محمد تقی پیوندی؛ محمد بهره مند؛ ابراهیم قیم حسنخانی؛ سارا عامل فرزاد
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی باز ران از مشکلات درمان ارتوپدی است و عفونت و تأخیر در جوش‌خوردن از عوارض شایع آن می‌باشد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج استفاده از میله داخل استخوانی بدون تراشیدن استخوان در شکستگی‌های باز ران بود.مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی و آینده‌نگر که بین سال‌های ۱۳۸۳تا ۱۳۸۵ در دو بیمارستان مشهد انجام شد، ۴۱ بیمار ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی باز ران از مشکلات درمان ارتوپدی است و عفونت و تأخیر در جوش‌خوردن از عوارض شایع آن می‌باشد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج استفاده از میله داخل استخوانی بدون تراشیدن استخوان در شکستگی‌های باز ران بود.مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی و آینده‌نگر که بین سال‌های ۱۳۸۳تا ۱۳۸۵ در دو بیمارستان مشهد انجام شد، ۴۱ بیمار (۴۰ مرد و ۱ زن) مبتلا به شکستگی باز ران بستری که اندیکاسیون استفاده از میله داخل استخوانی داشتند، تحت درمان قرار گرفتند. 15 بیمار درمان را ادامه ندادند. در ۲۶ بیمار باقیمانده با میانگین سنی ۲۸ سال (۴۵-۱۶سال)، نوع شکستگی‌ها براساس تقسیم‌بندی گاستیلو II و IIIA به ترتیب ۲ و ۲۴ مورد، و برحسب تقسیم‌بندی AO، در نوع A، B و C ترتیب ۶، ۹ و ۱۱ نفر بود. میانگین نمره شدت آسیب ۱۰/۹۶و میانگین زمان پیگیری ۲۰ ماه (۳۶-۱۸ ماه) بود که در طی این مدت میزان جوش‌خوردگی، عفونت و عملکرد اندام ارزیابی شد.یافته‌ها: جوش‌خوردگی در ۲۳ بیمار به‌طور میانگین در ۱۵۶ روز (۲۵۰-۸۴ روز) رخ داد. در ۲ بیمار عفونت ایجاد شد که در یک مورد عفونت سطحی بود و با دبریدمان و شستشو و آنتی‌بیوتیک کنترل گردید. در پایان دوره پیگیری میانگین دامنه حرکتی زانو ۱۲۰ بود. کوتاهی در یک بیمار در حد ۳ سانتی‌متر وجود داشت.نتیجه‌گیری: استفاده از میله‌های داخل استخوان بدون تراش از جنس تیتانیوم روش خوبی در درمان شکستگی‌های باز نوع II و IIIA ران می‌باشد.
سید مرتضی کاظمی؛ حمیدرضا حسین زاده؛ آرمین اعلمی هرندی؛ فراز رنجپور
چکیده
مقدمه: نکروز آواسکولار دلیلی شایع برای تعویض کامل مفصل ران است و به دنبال استفاده از بعضی داروها منجمله گلیکوکورتیکوییدها اتفاق می‌‌افتد. نورجیزک و تمجیزک موجود در بازار ایران، داروهای ضددرد و آنتاگونیست‌های اپیوییدی می‌باشند که غلظت بالایی از استرویید در خود داشته و باعث نکروز استخوان می‌شوند. مواد و روش‌ها: در یک مطالعه توصیفی ...
بیشتر
مقدمه: نکروز آواسکولار دلیلی شایع برای تعویض کامل مفصل ران است و به دنبال استفاده از بعضی داروها منجمله گلیکوکورتیکوییدها اتفاق می‌‌افتد. نورجیزک و تمجیزک موجود در بازار ایران، داروهای ضددرد و آنتاگونیست‌های اپیوییدی می‌باشند که غلظت بالایی از استرویید در خود داشته و باعث نکروز استخوان می‌شوند. مواد و روش‌ها: در یک مطالعه توصیفی مرور موارد، ۱۱ بیمار مبتلا به نکروز آواسکولار با سابقه مصرف «تمجیزک» و «نورجیزک» که طی سال‌های۱۳۸۶-۱۳۸۴ به بیمارستان دانشگاهی اختر در شهر تهران مراجعه و درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند.یافته‌ها: میانگین سن بیماران ۵/۵۵±۳۷/۷۲ سال بود. پنج بیمار «نورجیزک» ۵ بیمار «تمجیزک» و ۱ بیمار از هر دو ماده استفاده کرده بودند. میانگین دوز مصرف دارو ۲/۲۹±۴/۳۶ ویال در روز و میانگین طول مدت مصرف آن ۲/۷±۴/۹ ماه و فاصله شروع استفاده از این مواد تا شروع علایم ارتوپدی ۲/۷۶±۱۱/۳۶ ماه بود. در ۳ بیمار علاوه بر شکایات و علایم ارتوپدی، خطوط کشیدگی پوستی (Stria) نیز وجود داشت و ۷ بیمار چاقی محیطی داشتند. در تمام بیماران نکروز آواسکولار به‌صورت دو طرفه و در حداقل دو مفصل وجود داشته است. در ۳بیمار بیش از ۲ مفصل درگیر بوده‌اند.نتیجه گیری: داروهای وارداتی «نورجیزک» و «تمجیزک» موجود در بازار، به دلیل وجود گلوکوکوراتیکوییدها و توکسین های احتمالی، عامل استئونکروز و تخریب شدید مفصلی می باشند. اطلاع رسانی عمومی برای بالا بردن سطح آگاهی بیماران و پزشکان الزامی است.سین‌های احتمالی، عامل استئونکروز و تخری
فردین میرزاطلوعی؛ احمدرضا افشار
چکیده
آسیب رباط متقاطع پشتی همراه با دررفتگی مفصل ران در کودکان بسیار نادر است. به همین علت این ضایعه در کودکان مبتلا تشخیص داده نمی شود. در این گزارش پسر بچه هشت ساله با این ضایعه تشخیص داده نشده معرفی می شود.
بیشتر
آسیب رباط متقاطع پشتی همراه با دررفتگی مفصل ران در کودکان بسیار نادر است. به همین علت این ضایعه در کودکان مبتلا تشخیص داده نمی شود. در این گزارش پسر بچه هشت ساله با این ضایعه تشخیص داده نشده معرفی می شود.
