چکیده: پیش زمینه: امروزه در ارتوپدی دامپزشکی و انسانی برای تحریک التیام شکستگیها، سرعت بخشیدن به اتصال مفصلی و ترمیم نقیصههای استخوانی از پیوند استخوانی استفاده می شود. پیوندهای استخوان خودی هنوز هم به عنوان یک معیار طلایی برای مقایسه سایر عوامل تحریک کننده استخوانسازی مطرح میباشند . استخوان پیوندی خودی(Autograft) علاوه بر مواد تحریک کننده التیام، حاوی سلولهایی است که واکنشهای ایمنی را تحریک نمی کند و باعث انتقال بیماریهای مسری نمیشود. ولی همین جمعآوری استخوان خودی عوارضی مثل درد، عفونت، شکستگی، از دست دادن خون و افزایش مراحل جراحی دارد و نیز مقدار استخوان برداشت شده محدود می باشد. تارانتولا کوبنسیس (Tarantula cubensis) در ترمیم زخم گاو در روز چهارده باعث کاهش التهاب و اپیتلیالیزاسیون مجدد میشود و همچنین در کاهش سطح وسیعی از عفونت نقش دارد. تاکنون اثرات آن در ترمیم استخوان بررسی نشده است. از آنجایی که ترانکرون روند التهاب را تغییر میدهد، مطالعه زیر به بررسی استفاده از ترانکرون در ترمیم استخوان و بررسی روند التیام استخوان می پردازد. مواد و روش کار: در این مطالعه 20 عدد خرگوش در 4 گروه 5 تایی استفاده شد. قطعه استخوانی از استخوان رادیوس برداشته شد. در گروه اول در محل نقیصه ترانکرون با دوز یک میکروگرم بر کیلوگرم تزریق شد. در 5 خرگوش دیگر در گروه دوم نرمال سالین در محل نقیصه تزریق شد. در گروه سوم (گروه کنترل خالی)، هیچ ماده ای تزریق نشد. نهایتا در گروه چهارم (گروه اتوگرفت)، قطعه برش خورده سر جای خود قرار داده شد و پوست و عضلات بخیه شد. رادیوگرافها از دست خرگوشها بعد از عمل و در روزهای 14، 28 ،42 و 56 در نمای جانبی تهیه شد. نمونه برداری از استخوان جهت ارزیابی هیستوپاتولوژی در هفته هشتم انجام گرفت. رادیوگرافها و نمونهها از لحاظ میزان جوش خوردگی، فعالیت استخوانسازی و دوباره شکل پذیری مورد بررسی آماری قرار گرفت. یافته ها و نتیجه گیری: در مطالعه ما نتیجه به دست آمده بیانگر این است که گروه ترانکرون تقریبا مانند گروه اتوگرافت عمل کرده و از گروه نرمال سالین و کنترل خالی عملکرد بهتری داشت.